Lalakon urang ngan nepi ka poe ieu, najan dia kabehan ka ngaing pada satia!
Tapi ngaing henteu meunang mawa dia pipilueun,
ngilu hirup jadi balangsak, ngilu rudin bari lapar.
Dia mudu marilih, pikeun hirup ka hareupna, supaya engke jagana,
jembar senang sugih mukti, bisa ngadegkeun deui Pajajaran!
”Lain” Pajajaran nu kiwari, tapi Pajajaran anu anyar,
nu ngadegna digeuingkeun ku obah jaman!
Pilih! Ngaing moal ngahalang-halang. Sabab pikeun ngaing, hanteu pantes jadi Raja,
anu somah sakabehna, lapar bae jeung balangsak.
Darengekeun!
Nu dek tetep ngilu jeung ngaing, geura misah ka beulah kidul!
Anu hayang balik deui ka dayeuh nu ditinggalkeun, geura misah ka beulah kaler!
Anu dek kumawula ka nu keur jaya, geura misah ka beulah wetan!
Anu moal milu ka saha-saha, geura misah ka beulah kulon!
Darengekeun!
Dia nu di beulah wetan, masing nyaraho: Kajayaan milu jeung dia! Nya turunan dia nu engkena bakal marentah ka dulur jeung batur.Tapi masing nyaraho, arinyana bakal kamalinaan. Engkena bakal aya babalesna. Jig geura narindak!
Dia nu di beulah kulon! Papay ku dia lacak Ki Santang! Sabab engkena, turunan dia jadi panggeuing ka dulur jeung ka batur. Ka batur urut salembur, ka dulur anu nyorang, saayunan ka sakabeh nu rancage di hatena. Engke jaga, mun tengah peuting, ti gunung Halimun kadenge sora tutunggulan, tah eta tandana; saturunan dia disambat ku nu dek kawin di Lebak Cawene. Ulah sina talangke, sabab talaga bakal bedah! Jig geura narindak! Tapi ulah ngalieuk ka tukang!
Dia nu marisah ka beulah kaler, darengekeun! Dayeuh ku dia moal ka sampak, ngan ukur tegal baladaheun. Turunan dia, lolobana bakal jadi somah. Mun aya nu jadi pangkat, tapi moal boga kakawasaan. Arinyana engke jaga, bakal ka seundeuhan batur. Loba batur ti nu anggang, tapi batur anu nyusahkeun. Sing waspada! Sakabeh turunan dia ku ngaing bakal dilanglang. Tapi ngan di waktu anu perelu. Ngaing bakal datang deui, nulungan nu barutuh, mantuan anu sarusah, tapi ngan nu hade laku-lampahna. Mun ngaing datang moal kadeuleu; mun ngaing nyarita moal kadenge. Memang ngaing bakal datang. Tapi ngan ka nu rancage hatena, ka nu weruh di semu anu saestu, anu ngarti kana wangi anu sajati jeung nu surti lantip pikirna, nu hade laku-lampahna. Mun ngaing datang; teu ngarupa teu nyawara, tapi mere cere ku wawangi. Ti mimiti poe ieu, Pajajaran leungit ti alam hirup. Leungit dayeuhna, leungit nagarana. Pajajaran moal ninggalkeun tapak, jaba ti ngaran pikeun nu mapay. Sabab bukti anu kari, bakal rea nu malungkir! Tapi engke jaga bakal aya nu nyoba-nyoba, supaya anu laleungit kapanggih deui. Nya bisa, ngan mapayna kudu make amparan. Tapi anu marapayna loba nu ari ieu aing pang pinterna. Mudu aredan heula. Engke bakal rea nu kapanggih, sabagian-sabagian. Sabab kaburu dilarang ku nu disebut Raja Panyelang! Aya nu wani ngorehan terus, teu ngahiding ka panglarang; ngorehan bari ngalawan, ngalawan sabari seuri. Nyaeta budak angon; imahna di birit leuwi, pantona batu satangtungeun, kahieuman ku handeuleum, karimbunan ku hanjuang. Ari ngangonna? Lain kebo lain embe, lain meong lain banteng, tapi kalakay jeung tutunggul. Inyana jongjon ngorehan, ngumpulkeun anu kapanggih. Sabagian disumputkeun, sabab acan wayah ngalalakonkeun. Engke mun geus wayah jeung mangsana, baris loba nu kabuka jeung rareang menta di lalakonkeun. Tapi mudu ngalaman loba lalakon, anggeus nyorang; undur jaman datang jaman, saban jaman mawa lalakon. Lilana saban jaman, sarua jeung waktuna nyukma, ngusumah jeung nitis, laju nitis dipinda sukma.
Darengekeun!
Nu kiwari ngamusuhan urang, jaradi rajana ngan bakal nepi mangsa: tanah bugel sisi Cibantaeun dijieun kandang kebo dongkol. Tah di dinya, sanagara bakal jadi sampalan, sampalan kebo barule, nu diangon ku jalma jangkung nu tutunjuk di alun-alun. Ti harita, raja-raja dibelenggu. Kebo bule nyekel buntut, turunan urang narik waluku, ngan narikna henteu karasa, sabab murah jaman seubeuh hakan. Ti dinya, waluku ditumpakan kunyuk; laju turunan urang aya nu lilir, tapi lilirna cara nu kara hudang tina ngimpi. Ti nu laleungit, tambah loba nu manggihna. Tapi loba nu pahili, aya kabawa nu lain mudu diala! Turunan urang loba nu hanteu engeuh, yen jaman ganti lalakon! Ti dinya gehger sanagara. Panto nutup di buburak ku nu ngaranteur pamuka jalan; tapi jalan nu pasingsal! Nu tutunjuk nyumput jauh; alun-alun jadi suwung, kebo bule kalalabur; laju sampalan nu di ranjah monyet! Turunan urang ngarenah seuri, tapi seuri teu anggeus, sabab kaburu: warung beak ku monyet, sawah beak kumonyet, leuit beak ku monyet, kebon beak ku monyet, sawah beak ku monyet, cawene rareuneuh ku monyet. Sagala-gala diranjah ku monyet. Turunan urang sieun ku nu niru-niru monyet. Panarat dicekel ku monyet bari diuk dina bubuntut. Walukuna ditarik ku turunan urang keneh. Loba nu paraeh kalaparan. Ti dinya turunan urang ngarep-ngarep pelak jagong, sabari nyanyahoanan maresek caturangga. Hanteu arengeuh, yen jaman geus ganti deui lalakon. Laju hawar-hawar, ti tungtung sagara kaler ngaguruh ngagulugur, galudra megarkeun endog. Genjlong samparan jagat! Ari di urang? Rame ku nu mangpring. Pangpring sabuluh-buluh gading. Monyet ngumpul ting rumpuyukl. Laju ngamuk turunan urang; ngamukna teu jeung aturan. Loba nu paraeh teu boga dosa. Puguh musuh, dijieun batur; puguh batur disebut musuh. Ngadak-ngadak loba nu pangkat nu marentah cara nu edan, nu bingung tambah baringung; barudak satepak jaradi bapa. Nu ngaramuk tambah rosa; ngamukna teu ngilik bulu. Nu barodas dibuburak, nu harideung disieuh-sieuh. Mani saheng buana urang, sabab nu ngaramuk, henteu beda tina tawon, dipalengpeng keuna sayangna. Sanusa dijieun jagal. Tapi, kaburu aya nu nyapih; nu nyapihna urang sabrang. Laju ngadeg deui raja, asalna jalma biasa. Tapi memang titisan raja. Titisan raja baheula jeung biangna hiji putri pulo Dewata. Da puguh titisan raja; raja anyar hese apes ku rogahala! Ti harita ganti deui jaman. Ganti jaman ganti lalakon! Iraha? Hanteu lila, anggeus tembong bulan ti beurang, disusul kaliwatan ku bentang caang ngagenclang. Di urut nagara urang, ngadeg deui karajaan. Karajaan di jeroeun karajaan jeung rajana lain teureuh Pajajaran. Laju aya deui raja,tapi raja, raja buta nu ngadegkeun lawang teu benang dibuka, nangtungkeun panto teu beunang ditutup; nyieun pancuran di tengah jalan, miara heulang dina caringin, da raja buta! Lain buta duruwiksa, tapi buta henteu neuleu, buaya eujeung ajag, ucing garong eujeung monyet ngarowotan somah nu susah. Sakalina aya nu wani ngageuing, nu diporog mah lain satona, tapi jelema anu ngelingan. Mingkin hareup mingkin hareup, loba buta nu baruta, naritah deui nyembah berhala. Laju bubuntut salah nu ngatur, panarat pabeulit dina cacadan, da nu ngawulukuna lain jalma tukang tani. Nya karuhan, tarate hepe sawareh, kembang kapas hapa buahna, buah pare loba nu teu asup kana aseupan. Da bonganan, nu ngebonna tukang barohong, nu tanina ngan wungkul jangji, nu palinter loba teuing, ngan pinterna kabalinger. Ti dinya datang budak janggotan. Datangna sajamang hideung bari nyoren kaneron butut, ngageuingkeun nu keur sasar, ngelingan nu keur paroho. Tapi henteu diwaro! Da pinterna kabalinger, hayang meunang sorangan. Arinyana teu areungeuh, langit nggeus semu beureum, haseup ngebul tina pirunan. Boro-boro dek ngawaro, malah budak nu janggotan, ku arinyana ditewak diasupkeun ka pangberokan. Laju arinyana ngawut-ngawut dapur batur, majarkeun neangan musuh, padahal arinyana nyiar-nyiar pimusuheun. Sing waspada! Sabab engke arinyana, bakal nyaram Pajajaran didongengkeun. Sabab sarieuneun kanyahoan, saenyana arinyana anu jadi gara-gara sagala jadi dangdarat. Buta-buta nu baruta, mingkin hareup mingkin bedegong, ngaleuwihan kebo bule. Arinyana teu nyaraho, jaman manusa dikawasaan ku sato! Jayana buta-buta, hanteu pati lila, tapi, bongan kacarida teuing nyangsara ka somah anu pada ngarep-ngarep caringin reuntas di alun-alun. Buta bakal jaradi wadal, wadal pamolahna sorangan. Iraha mangsana? Engke, mun geus tembong budak angon! Ti dinya loba nu ribut, ti dapur laju salembur, ti lembur jadi sanagara! Nu barodo jaradi gelo marantuan nu garelut, dikokolotan ku budak buncireung! Matakna garelut? Marebutkeun warisan. Nu hawek hayang loba, nu boga hak marenta bagiana. Ngan nu areling caricing. Arinyana mah ngalalajoan. Tapi kabarerang. Nu garelut laju rareureuh, laju kakara arengeuh kabeh ge taya nu meunang bagian. Sabab warisan sakabeh beak, beak ku nu nyarekel gadean. Buta-buta laju nyarusup, nu garelut jadi kareueung, sarieuneun ditempuhkeun leungitna nagara. Laju nareangan budak angon, nu saungna di birit leuwi nu pantona batu satangtung, nu dihieuman ku handeuleum ditihangan ku hanjuang. Nareanganana budak tumbal. Sejana rek marenta tumbal. Tapi, budak angon enggeus euweuh, geus narindak babarengan jeung budak anu janggotan, geus mariang pindah ngababakan, parindah ka Lebak Cawene! Nu kasampak ngan kari gagak, keur ngelak dina tutunggul.
Darengekeun!
Jaman bakal ganti deui. Tapi engke, lamun Gunung Gede enggeus bitu, disusul ku tujuh gunung. Genjlong deui sajajagat. Urang sunda disarambat, urang Sunda ngahampura. Hade deui sakabehanana. Sanagara sahiji deui. Nusa Jaya, jaya deui, sabab ngadeg ratu adil, ratu adil nu sajati. Tapi ratu saha? Ti mana asalna eta ratu? Engke oge dia nyaraho. Ayeuna mah, siar ku dia eta budak angon! Jig geura narindak! Tapi, ulah ngalieuk ka tukang!
(Courtesy Kandaga Budaya Sunda)
Tapi ngaing henteu meunang mawa dia pipilueun,
ngilu hirup jadi balangsak, ngilu rudin bari lapar.
Dia mudu marilih, pikeun hirup ka hareupna, supaya engke jagana,
jembar senang sugih mukti, bisa ngadegkeun deui Pajajaran!
”Lain” Pajajaran nu kiwari, tapi Pajajaran anu anyar,
nu ngadegna digeuingkeun ku obah jaman!
Pilih! Ngaing moal ngahalang-halang. Sabab pikeun ngaing, hanteu pantes jadi Raja,
anu somah sakabehna, lapar bae jeung balangsak.
Darengekeun!
Nu dek tetep ngilu jeung ngaing, geura misah ka beulah kidul!
Anu hayang balik deui ka dayeuh nu ditinggalkeun, geura misah ka beulah kaler!
Anu dek kumawula ka nu keur jaya, geura misah ka beulah wetan!
Anu moal milu ka saha-saha, geura misah ka beulah kulon!
Darengekeun!
Dia nu di beulah wetan, masing nyaraho: Kajayaan milu jeung dia! Nya turunan dia nu engkena bakal marentah ka dulur jeung batur.Tapi masing nyaraho, arinyana bakal kamalinaan. Engkena bakal aya babalesna. Jig geura narindak!
Dia nu di beulah kulon! Papay ku dia lacak Ki Santang! Sabab engkena, turunan dia jadi panggeuing ka dulur jeung ka batur. Ka batur urut salembur, ka dulur anu nyorang, saayunan ka sakabeh nu rancage di hatena. Engke jaga, mun tengah peuting, ti gunung Halimun kadenge sora tutunggulan, tah eta tandana; saturunan dia disambat ku nu dek kawin di Lebak Cawene. Ulah sina talangke, sabab talaga bakal bedah! Jig geura narindak! Tapi ulah ngalieuk ka tukang!
Dia nu marisah ka beulah kaler, darengekeun! Dayeuh ku dia moal ka sampak, ngan ukur tegal baladaheun. Turunan dia, lolobana bakal jadi somah. Mun aya nu jadi pangkat, tapi moal boga kakawasaan. Arinyana engke jaga, bakal ka seundeuhan batur. Loba batur ti nu anggang, tapi batur anu nyusahkeun. Sing waspada! Sakabeh turunan dia ku ngaing bakal dilanglang. Tapi ngan di waktu anu perelu. Ngaing bakal datang deui, nulungan nu barutuh, mantuan anu sarusah, tapi ngan nu hade laku-lampahna. Mun ngaing datang moal kadeuleu; mun ngaing nyarita moal kadenge. Memang ngaing bakal datang. Tapi ngan ka nu rancage hatena, ka nu weruh di semu anu saestu, anu ngarti kana wangi anu sajati jeung nu surti lantip pikirna, nu hade laku-lampahna. Mun ngaing datang; teu ngarupa teu nyawara, tapi mere cere ku wawangi. Ti mimiti poe ieu, Pajajaran leungit ti alam hirup. Leungit dayeuhna, leungit nagarana. Pajajaran moal ninggalkeun tapak, jaba ti ngaran pikeun nu mapay. Sabab bukti anu kari, bakal rea nu malungkir! Tapi engke jaga bakal aya nu nyoba-nyoba, supaya anu laleungit kapanggih deui. Nya bisa, ngan mapayna kudu make amparan. Tapi anu marapayna loba nu ari ieu aing pang pinterna. Mudu aredan heula. Engke bakal rea nu kapanggih, sabagian-sabagian. Sabab kaburu dilarang ku nu disebut Raja Panyelang! Aya nu wani ngorehan terus, teu ngahiding ka panglarang; ngorehan bari ngalawan, ngalawan sabari seuri. Nyaeta budak angon; imahna di birit leuwi, pantona batu satangtungeun, kahieuman ku handeuleum, karimbunan ku hanjuang. Ari ngangonna? Lain kebo lain embe, lain meong lain banteng, tapi kalakay jeung tutunggul. Inyana jongjon ngorehan, ngumpulkeun anu kapanggih. Sabagian disumputkeun, sabab acan wayah ngalalakonkeun. Engke mun geus wayah jeung mangsana, baris loba nu kabuka jeung rareang menta di lalakonkeun. Tapi mudu ngalaman loba lalakon, anggeus nyorang; undur jaman datang jaman, saban jaman mawa lalakon. Lilana saban jaman, sarua jeung waktuna nyukma, ngusumah jeung nitis, laju nitis dipinda sukma.
Darengekeun!
Nu kiwari ngamusuhan urang, jaradi rajana ngan bakal nepi mangsa: tanah bugel sisi Cibantaeun dijieun kandang kebo dongkol. Tah di dinya, sanagara bakal jadi sampalan, sampalan kebo barule, nu diangon ku jalma jangkung nu tutunjuk di alun-alun. Ti harita, raja-raja dibelenggu. Kebo bule nyekel buntut, turunan urang narik waluku, ngan narikna henteu karasa, sabab murah jaman seubeuh hakan. Ti dinya, waluku ditumpakan kunyuk; laju turunan urang aya nu lilir, tapi lilirna cara nu kara hudang tina ngimpi. Ti nu laleungit, tambah loba nu manggihna. Tapi loba nu pahili, aya kabawa nu lain mudu diala! Turunan urang loba nu hanteu engeuh, yen jaman ganti lalakon! Ti dinya gehger sanagara. Panto nutup di buburak ku nu ngaranteur pamuka jalan; tapi jalan nu pasingsal! Nu tutunjuk nyumput jauh; alun-alun jadi suwung, kebo bule kalalabur; laju sampalan nu di ranjah monyet! Turunan urang ngarenah seuri, tapi seuri teu anggeus, sabab kaburu: warung beak ku monyet, sawah beak kumonyet, leuit beak ku monyet, kebon beak ku monyet, sawah beak ku monyet, cawene rareuneuh ku monyet. Sagala-gala diranjah ku monyet. Turunan urang sieun ku nu niru-niru monyet. Panarat dicekel ku monyet bari diuk dina bubuntut. Walukuna ditarik ku turunan urang keneh. Loba nu paraeh kalaparan. Ti dinya turunan urang ngarep-ngarep pelak jagong, sabari nyanyahoanan maresek caturangga. Hanteu arengeuh, yen jaman geus ganti deui lalakon. Laju hawar-hawar, ti tungtung sagara kaler ngaguruh ngagulugur, galudra megarkeun endog. Genjlong samparan jagat! Ari di urang? Rame ku nu mangpring. Pangpring sabuluh-buluh gading. Monyet ngumpul ting rumpuyukl. Laju ngamuk turunan urang; ngamukna teu jeung aturan. Loba nu paraeh teu boga dosa. Puguh musuh, dijieun batur; puguh batur disebut musuh. Ngadak-ngadak loba nu pangkat nu marentah cara nu edan, nu bingung tambah baringung; barudak satepak jaradi bapa. Nu ngaramuk tambah rosa; ngamukna teu ngilik bulu. Nu barodas dibuburak, nu harideung disieuh-sieuh. Mani saheng buana urang, sabab nu ngaramuk, henteu beda tina tawon, dipalengpeng keuna sayangna. Sanusa dijieun jagal. Tapi, kaburu aya nu nyapih; nu nyapihna urang sabrang. Laju ngadeg deui raja, asalna jalma biasa. Tapi memang titisan raja. Titisan raja baheula jeung biangna hiji putri pulo Dewata. Da puguh titisan raja; raja anyar hese apes ku rogahala! Ti harita ganti deui jaman. Ganti jaman ganti lalakon! Iraha? Hanteu lila, anggeus tembong bulan ti beurang, disusul kaliwatan ku bentang caang ngagenclang. Di urut nagara urang, ngadeg deui karajaan. Karajaan di jeroeun karajaan jeung rajana lain teureuh Pajajaran. Laju aya deui raja,tapi raja, raja buta nu ngadegkeun lawang teu benang dibuka, nangtungkeun panto teu beunang ditutup; nyieun pancuran di tengah jalan, miara heulang dina caringin, da raja buta! Lain buta duruwiksa, tapi buta henteu neuleu, buaya eujeung ajag, ucing garong eujeung monyet ngarowotan somah nu susah. Sakalina aya nu wani ngageuing, nu diporog mah lain satona, tapi jelema anu ngelingan. Mingkin hareup mingkin hareup, loba buta nu baruta, naritah deui nyembah berhala. Laju bubuntut salah nu ngatur, panarat pabeulit dina cacadan, da nu ngawulukuna lain jalma tukang tani. Nya karuhan, tarate hepe sawareh, kembang kapas hapa buahna, buah pare loba nu teu asup kana aseupan. Da bonganan, nu ngebonna tukang barohong, nu tanina ngan wungkul jangji, nu palinter loba teuing, ngan pinterna kabalinger. Ti dinya datang budak janggotan. Datangna sajamang hideung bari nyoren kaneron butut, ngageuingkeun nu keur sasar, ngelingan nu keur paroho. Tapi henteu diwaro! Da pinterna kabalinger, hayang meunang sorangan. Arinyana teu areungeuh, langit nggeus semu beureum, haseup ngebul tina pirunan. Boro-boro dek ngawaro, malah budak nu janggotan, ku arinyana ditewak diasupkeun ka pangberokan. Laju arinyana ngawut-ngawut dapur batur, majarkeun neangan musuh, padahal arinyana nyiar-nyiar pimusuheun. Sing waspada! Sabab engke arinyana, bakal nyaram Pajajaran didongengkeun. Sabab sarieuneun kanyahoan, saenyana arinyana anu jadi gara-gara sagala jadi dangdarat. Buta-buta nu baruta, mingkin hareup mingkin bedegong, ngaleuwihan kebo bule. Arinyana teu nyaraho, jaman manusa dikawasaan ku sato! Jayana buta-buta, hanteu pati lila, tapi, bongan kacarida teuing nyangsara ka somah anu pada ngarep-ngarep caringin reuntas di alun-alun. Buta bakal jaradi wadal, wadal pamolahna sorangan. Iraha mangsana? Engke, mun geus tembong budak angon! Ti dinya loba nu ribut, ti dapur laju salembur, ti lembur jadi sanagara! Nu barodo jaradi gelo marantuan nu garelut, dikokolotan ku budak buncireung! Matakna garelut? Marebutkeun warisan. Nu hawek hayang loba, nu boga hak marenta bagiana. Ngan nu areling caricing. Arinyana mah ngalalajoan. Tapi kabarerang. Nu garelut laju rareureuh, laju kakara arengeuh kabeh ge taya nu meunang bagian. Sabab warisan sakabeh beak, beak ku nu nyarekel gadean. Buta-buta laju nyarusup, nu garelut jadi kareueung, sarieuneun ditempuhkeun leungitna nagara. Laju nareangan budak angon, nu saungna di birit leuwi nu pantona batu satangtung, nu dihieuman ku handeuleum ditihangan ku hanjuang. Nareanganana budak tumbal. Sejana rek marenta tumbal. Tapi, budak angon enggeus euweuh, geus narindak babarengan jeung budak anu janggotan, geus mariang pindah ngababakan, parindah ka Lebak Cawene! Nu kasampak ngan kari gagak, keur ngelak dina tutunggul.
Darengekeun!
Jaman bakal ganti deui. Tapi engke, lamun Gunung Gede enggeus bitu, disusul ku tujuh gunung. Genjlong deui sajajagat. Urang sunda disarambat, urang Sunda ngahampura. Hade deui sakabehanana. Sanagara sahiji deui. Nusa Jaya, jaya deui, sabab ngadeg ratu adil, ratu adil nu sajati. Tapi ratu saha? Ti mana asalna eta ratu? Engke oge dia nyaraho. Ayeuna mah, siar ku dia eta budak angon! Jig geura narindak! Tapi, ulah ngalieuk ka tukang!
(Courtesy Kandaga Budaya Sunda)
Tidak ada komentar:
Posting Komentar